Królestwo Maroka należy do krajów Maghrebu (co znaczy zachodnich, zgodnie z określeniem przybyłych ze wschodu Arabów). Geograficznie zajmuje północno-zachodni cypel Afryki, rozpościerając się u północnych podnóży gór Atlas, na brzegach Morza Śródziemnego i Atlantyku. Do Maroka należy także fragment Sahary, rozciągający się na terenach spornych, uznawanych za okupowane przez Maroko przez dążąca do uznania przez świat za niepodległą Saharyjską Arabską Republikę Demokratyczną. Kulturowo, Maroko stanowi zachodnią rubież islamu. Ożywione kontakty handlowe oraz związki z Europą datujące się od czasów rzymskich sprawiają, że ortodoksyjne ruchy islamistyczne nie znajdują w Maroku silnego oparcia. Pamiątki przeszłości koncentrują się w barwnych miastach, zwłaszcza w Fezie, Marrakeszu, Casablance, Meknes czy Rabacie. Na prowincji wciąż żywa jest kultura nomadów – Beduinów i Berberów.
Powierzchnia: 446,55 tys. km2
Ludność: 33,23 mln.
Stolica: Rabat (1,82 mln. mieszkańców)
Główna religia: islam (wyznawany przez 99,6% populacji)
Waluta: dirham marokański (1 MAD – 0,38 PLN w 2015; kalkulator walut), dzieli się na 100 centimes
Języki urzędowe: arabski, berberski (tamazight, jakim posługują się Berberowie z gór Atlas)
Czas: obowiązuje czas Greenwich
Na liście UNESCO: medyna (tradycyjna dzielnica arabskiego miasta) w Fezie, medyna w Marrakeszu, medyna w Tetuanie, medyna w Essaouira, ksar (ufortyfikowana osada) w Ait-Bin-Haddu, zabytkowe miasto Meknes, stanowisko archeologiczne w Volubilis, miasto Mazagan
Maroko na ekranach kin: w plenerach i miastach Maroka kręcono sceny do „Gladiatora”, „Aleksandra”, przygód „Indiana Jonesa”.
Atrakcje turystyczne: trekkingi po pustyni i w sięgających 4 tys. m górach Atlas, śródziemnomorskie plaże, hammam – łaźnie parowe, wyroby artystyczne i rękodzieło z gwarnych suków (bazarów). Najdogodniej odwiedzać Maroko od marca do maja, gdy panują temperatury zbliżone do tych na europejskim wybrzeżu Morza Śródziemnego.
Kuchnia arabska z wpływami europejskimi. Zdaniem specjalistów, w marokańskiej kuchni ogniskują się archaiczne obyczaje Beduinów i Berberów, a więc ludów prowadzących koczowniczy tryb życia, zajmujących się pasterstwem. Rodzime przepisy wzbogaciły przyprawy przywożone z dalekich krain przez arabskich kupców. Wpływy francuskie przeniknęły do obyczajowości i kuchni w okresie kolonialnym. –> kuchnia Maroka to odrębny, szeroki temat.
Gdzie indziej nie znajdziecie: olejek arganowy pozyskiwany z endemicznego gatunku drzew arganowych (rosną jedynie w południowo zachodniej części kraju); używany od wieków jako kosmetyk, medykament i dodatek do potraw, nazywany jest eliksirem młodości (a także marokańskim złotem); moda na jego stosowanie opanowała dopiero niedawno świat (www.olejekarganowy.org).
W Internecie: www.abcmaroko.pl
Maroko w CIA Factbook: www.cia.gov
Powiązane (dostępne w archiwum):
Maroko – zdrowie i uroda spod drzewa życia
Włochy, Veneto, Sottomarina – marokański interes na plaży
Materiał przygotowany do internetowej edycji magazynu „Świat. Podróże. Kultura.”
Paweł Wroński 
0 komentarzy dotyczących “Maroko – zachodnia rubież islamu”