Meczet Sulejmana – cuda Stambułu (2)

Sulejman Wspaniały zasłużył na swój przydomek działalnością polityczną i wojskową, kodyfikacją prawa i mecenatem sztuki. Był 10. sułtanem dynastii osmańskiej. Za jego panowania Imperium Osmańskie osiągnęło apogeum potęgi (1520-1566).

Jednym z pomników jego epoki jest Meczet Sulejmana, czyli Süleymaniye Camii. Wzniesiony przez słynnego nadwornego sułtańskiego architekta Mimara Sinana w latach 1550-1557, uchodzi za arcydzieło architektury doby osmańskiej. Pod względem formy nawiązuje do świątyni Hagia Sofia. Jest główną budowlą rozległego kompleksu, obejmującego między innymi szkoły teologiczną i medyczną, łaźnię, karawanseraj, a nawet kuchnię dla ubogich. Obok wznosi się sułtańskie mauzoleum, a z chętnie odwiedzanego, porośniętego drzewami tarasu, roztacza się wspaniały widok na zatokę Złotego Rogu i przeciętą nią europejską część tureckiej metropolii.

Historyków zajmuje postać Hürrem, nazywanej Roksolaną dla podkreślenia pochodzenia z Rusi. Była ponoć „młoda, nieładna, ale pełna wdzięku, nieduża (…) miła, skromna i bardzo dobrze znała naturę sułtana”. Sulejman miał ją poślubić w 1534 roku, przełamując tradycję, bo jeśli to rzeczywiście był ślub, to po raz pierwszy w historii Imperium Osmańskiego, wyzwolona niewolnica uzyskała najwyższą pozycję w Wielkim Haremie i utrzymała ją aż do śmierci. Poseł angielski sir George Young twierdził nawet, że „wesele odbyło się w oficjalnej siedzibie sułtana – pałacu Topkapý i przyćmiło wszystkie weselne zabawy, jakie urządzano”. Wielu historyków uważa jednak, że były to uroczystości związane z jej wyzwoleniem, bo ślub według prawa koranicznego sprowadzał się do przeniesienia kobiety do domu męża, a Hürrem od dawna przebywała już w domu Sulejmana. O łączącej parę miłości świadczy jednak bogata korespondencja i romantyczne wiersze jakie sułtan dedykował Hürrem. Obydwoje pochowani zostali w kompleksie zabudowań związanych z Meczetem Sulejmana.