Na ścianach galerii przy Działdowskiej tym razem zawisły grafiki, drzeworyty i linoryty Andrzeja Kurkowskiego. Skromna wystawa, już choćby dlatego, że tylko kilka prac przykuwa uwagę kolorem; dominuje czerń i biel, a wrażeniami widzów rządzi kreska.
Bogactwo motywów, wśród których najbardziej pasjonowały mnie te inspirowane Podhalem, fascynacja góralszczyzną, ikonowi święci i motywy żydowskie.
Orygianlnym elementem wystawy był stolik w rogu, a na nim książki o pożółkłych kartkach, wyszperane w antykwariatach. Trafiły do galerii, bo to bohater wystawy je ilustrował. Wśród nich pozycja przywołująca natychmiast wspomnienie dawnych lat, kiedy to zaczytywałem się w literaturze poświęconej Tatrom i w ogóle kulturze naszych górali – antologia „Gawędy Skalnego Podhala” w wyborze Włodziemierza Wnuka, wydana przez PAX.
W slajdowisko z wernisażu wmontowałem opinie o artyście i wystawie , zamieszczone przez gości w Księdze Pamiątkowej.
Andrzej Kurkowski urodził się 31 lipca 1927 r. w Częstochowie. W latach 1949–1954 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uzyskując absolutorium ze scenografii. Trzy kolejne lata kontynuował naukę na warszawskiej ASP, gdzie obronił dyplom w pracowni grafiki książkowej w 1958 r. u prof. Jana Marcina Szancera. Najczęściej posługiwał się tuszem, ołówkiem, olejem, temperą, akwarelą, a także technikami graficznymi: akwafortą, linorytem oraz suchą igłą.
Wystawiał swoje prace zarówno indywidualnie, jak i zbiorowo, głównie w Warszawie, ale także w Krakowie, Wrocławiu i Radomiu. Uczestniczył w imprezach artystycznych takich jak: Międzynarodowe Biennale Grafiki w Krakowie (1964) czy I Triennale Rysunku w Muzeum Śląskim we Wrocławiu (1965). W 1966 r. otrzymał wyróżnienie w konkursie Związku Polskich Artystów Plastyków za ilustracje do dzieł Bertolda Brechta. Prace te wzięły również udział w wydarzeniu „B. Brecht – Malerei, Graphik, Plastik zu seinem Werk”, odbywającym się w Deutsche Akademie der Künste w Berlinie tego samego roku.
Literatura i teatr to dziedziny, które najbardziej pasjonowały i inspirowały Kurkowskiego, często przenikając się wzajemnie w jego pracach. Od samego początku artysta ujawnił także doskonałe poczucie humoru i talent karykaturzysty. Natchnieniem dla jego sztuki była postać pisarza, rysownika i grafika Brunona Schulza, a także malarza symbolisty Witolda Wojtkiewicza. W ich twórczości fascynowało go wyrażanie osobistych doznań, uczuć i skrywanych pragnień.
W latach 60. i 70. zilustrował około dwudziestu książek wielu gatunków literackich m.in. bajki np. „Opowieść o starej karaweli” Ewy Szelburg-Zarembiny, powieści historyczne jak „Skazany na Wielkość” Marceliny Grabowskiej czy książki przygodowe np. „St. Ives, czyli Przygody francuskiego jeńca w Anglii” Roberta Louisa Stevensona. W jego dorobku nie zabrakło także ilustracji do największych światowych klasyków jak „Dama pikowa” i „Eugeniusz Oniegin” Aleksandra Puszkina. Miał umiejętność wczuwania się w akcję i stany emocjonalne bohaterów oraz perfekcyjnego uchwycenie charakteru danej opowieści.
Andrzej Kurkowski większość życia spędził w Warszawie. Zmarł 2 października 1994 roku. Dzięki jego niezapomnianym ilustracjom możemy przeżywać przygody bohaterów, śmiać się i płakać razem nimi…
Krótka biografia artysty – autor: Agnieszka Stróżyk (cytat za: www.skarbnicasztuki.com)
Fundacja Skarbnica Sztuki: www.skarbnicasztuki.com
Paweł Wroński 
0 komentarzy dotyczących “Grafika i rysunki Kurkowskiego”