Takim określeniem obdarzono Sulisławice, ponieważ tamtejszy obraz Misericordia Domini namalowany na desce, uchodząc za cudowny, przyciągał od XVI wieku pielgrzymów w coraz większej liczbie. Niemal trzy stulecia później wystawiono potężną, neogotycką świątynię. Znacznie mniejszy kościół parafialny o romańskich jeszcze zrębach stoi teraz w jej cieniu.
Do nowej budowli przeniesiono w 1888 roku obraz, który trafił na Sandomierszczyznę w 1610 roku. Przywiozła go ze sobą moskiewska branka, Dorota Ogrufina, pojmana przez biorącego udział w wyprawie na Moskwę rycerza Wespazjana Rusieckiego herbu Rawicz, do którego dóbr należała podówczas wieś. Sławę cudownego, obraz zyskał podczas potopu szwedzkiego, kiedy to za jego sprawą dochodziło w Sulisławicach do uzdrowień, religijnych uniesień, a nawet objawień.
W 1658 roku, prawdziwość cudów, jakie miały miejsce za wstawiennictwem „Cudownego Wizerunku”, do Sulisławic zjechali teologowie z Akademii Krakowskiej. Wyrok tej komisji aprobował biskup krakowski Andrzej Zawisz Trzebicki, który ogłosił, iż obraz Matki Bożej Sulisławskiej to Imago Mariculosa. Na tej podstawie, w 1659 roku umieszczono malowidło w głównym ołtarzu kościoła w Sulisławicach i zaczęto otaczać szczególną czcią.
Ba, mieszkańcy pobliskiego Staszowa są przekonani, że pielgrzymka jaką ich przodkowie odbyli w XVII wieku uchroniła miasteczko od dramatycznych skutków epidemii jaka się rozprzestrzeniała w okolicy. Po dziś dzień, na pamiątkę tej cudownej boskiej interwencji, każdego roku na zakończenie oktawy Bożego Ciała wierni ze Staszowa pielgrzymują do Sulisławic. Podobne wydarzenia miały także miejsce około stu lat temu w Łoniowie, Koprzywnicy i Trzykosach. Ich mieszkańcy podobnie do Staszowian nawiedzają każdego roku sanktuarium, pieczołowicie kultywując pamięć tamtych – cudownych w ich mniemaniu – wydarzeń.
Zataczający coraz szersze kręgi kult obrazu Matki Bożej Sulisławskiej, dał asumpt do nazwania wsi Sulisławice „Sandomierską Częstochową”. Rzeczony obraz nie imponuje rozmiarem, ma zaledwie 21,5 cm x 22 cm. Wykonano go na desce przedstawiając Matkę Boską Bolesną i Chrystusa w mistycznej tłoczni – Misericordia Domini, jak zwykło się określać ten typ ikonograficzny. Jezus pokazuje przebite dłonie, a matka usiłuje zatamować krew sączącą się z jego zranionego boku. Co ciekawe, to obraz dwustronny. Na odwrocie jest mandylion (czyli twarz Chrystusa na chuście, ale bez atrybutów męczeństwa jak to ma miejsce na chuście św. Weroniki, czyli na weraikonie), co sugeruje, że pochodzi z kręgu prawosławnego. Jego powstanie datuje się w przybliżeniu na połowę wieku XV. Czy to ikona, czy wieko podróżnej bursy – zdania są podzielone.
Dziś, oświetlone malowidło zajmuje poczesne miejsce w ołtarzu głównym neogotyckiego pielgrzymkowego kościoła. W starszej, klimatycznej świątyni o romańskich zrębach, w ołtarzu głównym zawieszono jego znacznie od oryginału większą kopię. Ponadto, ściany obu kościołów zdobi więcej duplikatów, zróżnicowanych pod względem stylistycznym i artystycznym, powstałych w różnych okresach, również współcześnie.
W 2010 roku parafia w Sulisławicach obchodziła uroczyście 400-lecie obecności cudownego obrazu w diecezji sandomierskiej. Z tej okazji, wydano poświęcony obrazowi i jego kultowi oraz zabytkowym obiektom tworzącym sanktuarium, album zatytułowany „…Matko Boska Sulisławska Ratuj…”, którego autorami są: etnograf – Józef Myjak i artysta, a zarazem historyk sztuki – Tomasz Staszewski.
Kult i dzieje obrazu Matki Bożej Sulisławskiej: www.piotrskarga.pl
Sanktuarium Matki Bożej w Sulisławicach (opiekuje się nim od lat 50. XX wieku Zgromadzenie Księży Zmartwychwstańców): www.resurrectionist.eu, a ponadto: www.wrota-swietokrzyskie.pl oraz portal Stowarzyszenia Miłośników Sanktuarium Maryjnego w Sulisławicach: www.sulislawice.pl (tamże, m.in.: wirtualny spacer po sanktuarium: www.wirtualnyspacer.sulislawice.pl)
Paweł Wroński 
0 komentarzy dotyczących “Sulisławice, czyli Sandomierska Częstochowa”