Kaiserschmarrn z Pano-Lounge

Pano-Lounge to część panoramicznej restauracji wystawionej na terenach narciarskich See w dolinie Paznaun w Tyrolu. Obiekt znajduje się na wysokości 1850 m przy górnej stacji kolejki kabinowej, jaką narciarze docierają do węzła sieci 41 km tras z wioski w dolinie.

Tereny narciarskie See im Paznauntal, fot. Paweł Wroński

Główną miejscowość w dolinie, czyli słynne Ischgl dzieli od See dystans niespełna 18 km. Trasy narciarskie tworzą w See system rozciągający się na wysokości od 1042 m do 2456 m n.p.m., i chociaż ośrodek cieszy się opinią rodzinnego (przez co rozumie się zazwyczaj jazdę z małymi dziećmi), tutejsze trasy zadowolą narciarzy i deskarzy wszelkiej maści włącznie z fanami freeride’u. Rozległy teren sprawia też, że – o ile nie panuje zagrożenie lawinowe – w okolicy panują znakomite warunki do uprawiania skitouringu, czyli wysokogórskich wycieczek na nartach.

Widok z okna Pano-Lounge na wysokości 1850 m w ośrodku narciarskim See im Paznauntal w Tyrolu, niespełna 18 km od Ischgl, fot. Paweł Wroński

Ja trafiłem do See w dniu, w którym w Ischgl wyciągi nie działały. Zamknięto je bowiem z powodu niezwykle intensywnych opadów śniegu, silnego wiatru i 4 stopnia zagrożenia lawinowego. W efekcie do kolejki z See, podobnie jak w sąsiednim Kappl, trzeba było dłuuugo czekać. To w Alpach rzadkość, ale trafiło się, i to przez dwa dni na początku lutego 2020 roku. Na szczęście z każdą godziną pogoda się poprawiała, a opady śniegu wreszcie ustały. W czasie lunchu, z okien Pano-Lounge można było nawet podziwiać górskie otoczenie ośrodka, nie mówiąc już o tym, że dało się po prostu jeździć.

Tereny narciarskie See im Paznauntal w pierwszych dniach lutego 2020 roku, fot. Paweł Wroński

Gospodarze postarali się przy tym, serwując znakomite potrawy, doprawdy przerastające niebotycznie ofertę najlepszych nawet samoobsługowych przytrasowych restauracji. Zaczęło się skromnie – od pysznego rosołu, potem przyszedł czas na danie główne z jagnięciny, a prawdziwym przebojem okazał się podany na deser Kaiserschmarrn, czyli „poszarpany” omlet z konfiturą, nazywany tradycyjnie w Austrii „cesarskim poszarpańcem”. Potrawa podawane też bywa jako główne danie na słodko, w której to roli sprawdza się równie dobrze jak na deser.

Lunch w Pano-Lounge w See im Paznauntal, fot. Paweł Wroński

Kaiserschmarrn należy do kanonu austriackich deserów, a anegdoty wiążą jego karierę z postacią cesarza Franciszka Józefa. Bodaj najpopularniejsze są dwie historie. Jedna wiąże się z rzadkim w życiu imperatora czasem wolnym. Otóż, podczas jednej z myśliwskich wypraw, trafił ponoć do schroniska, w którym poczęstowano go pokaźnym postrzępionym omletem na słodko, jakim z upodobaniem zajadali się drwale. Franciszkowi Józefowi tak zasmakował ów Holzfällerschmarrn, że kazał go potem przyrządzać w dworskiej kuchni. Zainteresowanie władcy przysłużyło się nobilitacji chłopskiego dania tak, że szybko zmieniono nazwę, zastępując „drwali” – „cesarzem”.

Akcja drugiej opowieści zamyka się w murach wiedeńskiego Hofburga. Ponoć omlet kazała sobie podać Sissi. Pech jednak chciał, że kucharzowi nie udało się go zręcznie przewrócić na patelni, więc podarł na strzępki i posypał obficie cukrem pudrem, pachnącym wanilią. Cesarzowa nie była jednak zachwycona, i już kucharz miał swoje dzieło zabrać do kuchni, gdy wykazał nim zainteresowanie cesarz. – Pokaż no ten „Schmarrn” (strzępy, bałagan)… A gdy go skosztował, to deser tak przypadł mu do gustu, że kazał regularnie podawać sobie tak właśnie przyrządzony omlet. Kucharz dumnie nosił odtąd głowę, chwaląc się jaką to wspaniałą wymyślił potrawę.