Być może przemawia przeze mnie sentyment, bo Park Skaryszewski znam od najmłodszych lat, ale uważam, że to najpiękniejszy z warszawskich parków. Ze wspaniałą historią, cennymi rzeźbami, stawami i zielenią.
Park Skaryszewski liczy 49,56 ha powierzchni. Powstał w latach 1905 – 1916, według projektu ówczesnego głównego ogrodnika Warszawy, Franciszka Szaniora. Rozszerzając założenie dla administracji parku wybudowano dworek i budynki gospodarcze wg projektu Juliusza Dzierżanowskiego. W 1914 roku powstały dwa place zabaw dla dzieci. Program parku został również wzbogacony o urządzenia sportowe, powstały pływalnie nad Jeziorem Kamionkowskim, przystań wioślarska, pierwsze miejskie boisko sportowe oraz korty tenisowe. Z inicjatywy Leona Danielewicza, Dyrektora Wydziału Ogrodniczego Zarządu Miejskiego Warszawy, na terenie parku wybudowano kawiarnię, wodospad oraz założono różankę i ogród daliowy.
Ogromną atrakcją parku są rzeźby i pomniki, w wielu przypadkach dzieła wybitnych twórców, a przede wszystkim: u wejścia od strony Ronda Waszyngtona popiersie Ignacego Jana Paderewskiego, „Rytm” Henryka Kuny (1929), „Tancerka” Stanisława Jackowskiego (1927), „Kąpiąca się” Olgi Niewskiej (1929), pomnik E. M. House’a (1932, rekonstrukcja 1992) oraz kapliczka wykonana przez architekta Janusza Alchimowicza, usytuowana nieopodal groty z wodospadem.
O Parku Skaryszewskim w tym blogu: https://pawelwronski.blog/
Paweł Wroński 
Pingback: Park Skaryszewski w przedwiosennym klimacie – Paweł Wroński