W skansenie w Maurzycach zebrano wiejskie budynki z okolic Łowicza. Jest też „Karczma”, serwująca proste, smaczne potrawy. Tyle tylko, że żeby skorzystać w niej z oferty, trzeba zapłacić… za bilet wstępu.
Na pytanie „dlaczego…?” odpowiedź brzmi: „…bo Karczma jest integralną częścią ekspozycji”. I wszystko jasne, zwłaszcza to dlaczego panuje tam cisza, niezmącona raczej nadmierną obecnością klientów. Muzeum wsi łowickiej, założono w latach 70. XX wieku. Przyjemne miejsce – nie powiem, ale pewne znaki na niebie i ziemi wskazują, że czas się tam rzeczywiście zatrzymał.
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach, fot. Paweł Wroński
Łowicki Park Etnograficzny w Maurzycach (inaczej: Muzeum wsi łowickiej) jest filią Muzeum w Łowiczu: www.muzeumlowicz.pl oraz www.skanseny.net
W muzeum w Maurzycach odbywają się Biesiady Łowickie, w których uczestniczą zespoły folklorystyczne z różnych regionów Polski. Ta doroczna impreza organizowana jest pod koniec sierpnia. Natomiast w bieżącym roku, 22 lipca odbędą się Łowickie Żniwa 2018 (www.powiat.lowicz.pl). O Biesiadzie lokalne media milczą, może to efekt zeszłorocznych działań skarbówki, o których w sierpniu 2017 donosił portal: www.wolnosc24.pl?!
Pomysł żeby kwaterować w kowbojskiej osadzie był dziełem przypadku, bo latem, w trakcie rockowego festiwalu, w promieniu kilkudziesięciu kilometrów od Jarocina niełatwo o sensowny nocleg.
Niech żywi nie tracą nadziei – nieoceniony Booking.com przyszedł z pomocą, i… podsunął „Westernland” w Józefowie (w gminie Chocz), zaledwie pół godziny jazdy od Jarocina (drogą przez Gizałki, choć można także na kilka innych sposobów się tam dostać).
„Westernland” w Józefowie, w stanicy Pony Expressu, fot. Paweł Wroński
Miejsce okazało się rewelacyjne. Ma bowiem klimat, który tworzą urządzone z dbałością o detale domki w stylistyce westernowego miasteczka Laredo Town oraz wioska indiańska, z barwnymi tipi i efektownie rzeźbionymi totemami. Ba, w domkach działa ogrzewanie podłogowe w łazienkach, są czajniki elektryczne, a na werandach bujane fotele. Wokół szumią sosny, brzozy i zboże, jest cicho, spokojnie, rzeczywiście wypoczynkowo.
„Westernland” w Józefowie – podpatrując Zenka, fot. Paweł Wroński
Atmosfery dopełnia kilka przyjaźnie nastawionych do otoczenia psów, koty, koń ozdobiony „po indiańsku”, porykujące radośnie o poranku osły oraz Zenek – sympatyczny szop pracz. Codziennie rano wypatruje niecierpliwie parówek, a jeszcze lepiej kaszanki. Gdy już wystarczająco mocno utytła smakołyk w piachu – jak na szopa przystało – w cebrzyku z wodą go pierze!
Patrzę ci ja na stwora dziwnego, w rzeczywistości bakłażana chińskiego, a że nie mogę uwierzyć, że nie jest agentem obcej cywilizacji, taka mi się opowiastka po umyśle błąka.
🙂
Po zęby uzbrojeni lecą Kosmici w kierunku Ziemi.
Dufni w swą siłę, bez rozpoznania, pragną ją podbić.
Lecz losu zrządzeniem ich pojazd intergalaktyczny,
lśniący i groźny, niepokonany bo hipertaktyczny,
w paszczę ziewającej ameby się dostał przypadkiem.
Ta tylko beknęła, gdy go jak pyłek gładko połknęła.
Nieświadomy swej roli w cywilizacji dziejach nowych,
jest Ziemi zbawcą stwór jednokomórkowy.
Morał zaś prosty z tej bajki wynika:
„Nie podejmuj Kosmito zbędnego ryzyka! Bo technologia, najbardziej nawet zaawansowana, może być niczym w obliczu bałwana”.
Tekst i zdjęcie: Paweł Wroński
If You like this site, your support will be welcome!
Taki oto smaczny dodatek do makarony, choć może być do ryżu, kaszy, czy pieczywa – wedle gustu, uznania i religii.
Ze względu na ostatnie zastrzeżenie – mięso jest indycze, bryndza owcza, panierka ze zmielonych w młynku do kawy płatków owsianych, sos z przecieru pomidorowego po części domowej roboty, zioła i przyprawy wedle smaku i uznania, zaś w tle pobrzmiewa R. Kelly.
Imprezy należą do stałego programu Warowni Pszczyńskich Rycerzy. A że to przede wszystkim restauracja, zjeść się da nie tylko w weekendy!
Jechaliśmy w sierpniu z Warszawy w Małą Fatrę – najkrótszą polecaną obecnie przez Route Plannery drogą, rozglądając się gdzie by tu coś przekąsić. I na peryferiach Pszczyny natrafiliśmy na takie oto curiosum. – Łoj, co za kicz – pomyślałem w pierwszej chwili. Rzeczywiście, ale po wizycie przyznać muszę, że pomysłowy!
Kiedy siedzisz przy biesiadzie, nie myśl o zwadzie!
Jeśli się bawić, to z fantazją. Elegancko i we dworze, jak szlachta przed wiekami. Dworska, a w wielu przypadkach pałacowa wręcz stylizacja obiektów przeznaczonych na wesela, komunie, chrzciny i stypy jest – jak Polska długa i szeroka – powszechna.
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
A że dwór powinien mieć ganek to najlepiej z kolumnowym portykiem. Koniecznie ze wspartą na niej facjatką elegancko klasycyzującą, jasnymi ścianami, schludnym podjazdem w kwiatach, a nierzadko także z fontanną.
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
Zewnętrznemu sztafażowi dorównują wnętrza, urządzone zazwyczaj niewielkim kosztem, ale wystawnie. Ganić tego bynajmniej nie zamierzam. Przeciwnie, ekonomiczne podejście do inwestycji jest ze wszech miar godne pochwały.
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
Stukając w kolumny na których wspierają się „dworskie” facjatki, zauważyłem, że… stiuki powróciły do łask.
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
Pytanie: „restauracja własna czy catering?” urasta w tego typu obiektach do rangi iście szekspirowskiego dylematu. Idąc tropem gastronomicznym znalazłem jednak godny polecenia przystanek na trasie podróży ze stolicy na wschód. „Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie. Ceny przyjazne, dania – nawet tak prozaiczne jak tatar, czy jajecznica, podane estetycznie, a co najważniejsze – bardzo smaczne. Z czystym sercem polecam (www.podjesionem.eu).
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie, fot. Paweł Wroński
„Gościniec pod Jesionem” w Wyszkowie – menu restauracji a la Carte, fot. Paweł Wroński
If You like this site, your support will be welcome!
If You like this site, your support will be welcome!
$5.00
Wspomnienie pierwszych chwil w Polonezköy ze wszech miar godne zapamiętania!
Było pod wieczór, pogoda prześliczna, wokół zielono, ale w brzuchu burczało. Niczym pod wpływem zaklęcia „Stoliczku nakryj się!”, pojawiły się potrawy. Bliskie naszemu narodowemu, zgodnemu z tradycją i patriotycznemu przyzwyczajeniu – sute, do cna tureckie i smaczne!
Fasola po turecku podawana jest na wiele sposobów, bo używane są różne jej rodzaje, z przeróżnymi przyprawami; dressing – w tym przypadku z sałaty – jest zarówno ozdobą, jak smakowym odświeżającym dodatkiem, fot. Paweł Wroński
Na początek fasola, i to trzech rodzajów, delikatnie i aromatycznie przyprawiona ziołami, z sałatą, pietruszką oraz plasterkami cytryny – dla ozdoby i do smaku. Fasola (fasulye) ma w kuchni tureckiej ugruntowaną pozycję. Do niezwykle popularnych należą takie potrawy jak taze fasulye, czyli zielona fasolka z przyprawami, etli kuru fasulye, czyli fasola w sosie z papryką i pomidorami, kurufasulye – fasola z surową cebulką, czy popularne także w Grecji i krajach o silnych wpływach tureckich, zwłaszcza na Bałkanach, pilaki. Fasolowe dania z powodzeniem wystarczą by się nasycić, często jednak stanowią jedynie przystawkę, obfitą przystawkę ma się rozumieć.
Jako danie główne grillowane mięsa z również grillowanymi warzywami – ostrą papryką i pomidorem oraz z frytkami, fot. Paweł Wroński
Mięsne danie główne nie należy do rzadkości. Był jeszcze Ramazan, a więc Wielki Post przez nas nazywany ramadanem. Wtedy wyznawcy islamu unikają przez cały dzień jedzenia i picia, aż do wieczora. W wielkopostnym menu nie ma mięsa, ale Polonezköy to wieś zamieszkała – zgodnie zresztą z nazwą – przez potomków polskich osadników, chrześcijan z dziada pradziada. Tureckim gościom w tym czasie, gospodarze mięsa nie zaproponują, choć i z tym teraz różnie bywa, jako że od czasów Atatürka. laicyzacja tureckiego społeczeństwa postępuje bardzo szybko. Ciemne kawałki mielonego, grillowanego bądź smażonego mięsa – inegöl köfte, przygotowano mieszając jagnięcinę (kuzu) z wołowiną (sr). Wieprzowina jest zwyczajowo wykluczona z receptur, choć czasem używa się tu także dziczyzny, bo do zabudowań Polonezköy podchodzą dziki. Ba, jest w ich w pełnej drzew okolicy sporo, więc mieszkańcy polskiego pochodzenia polują. Potrawy z dziczego mięsa cieszą się sporym zainteresowaniem wśród ich tureckich przyjaciół, choć nie wszyscy ich kosztują. Jasne mięso to oczywiście drób – pieczona pierś z kurczaka, czyli kzarm tavuk, także bardzo w Turcji popularne danie. Drobiu używa się tutaj w kebabach, szaszłykach, podaje z patelni, bądź grilla. Kosmopolitycznym dodatkiem są frytki, zaś warzywa na gorąco – papryka (biber) i pomidor (domates) – tradycyjnym, i do tego pospolitym.
Sütlaç należy do najpopularniejszych tureckich deserów, fot. Paweł Wroński
Na deser sütlaç, czyli pudding ryżowy, z przypaloną warstewką niczym Crème brûlée. Dobrze, że dbać o linię nie muszę, bo to prawdziwie kaloryczna bomba, a słodki tak, że chociaż uwielbiam słodkości, nie dałem mu rady.
Sery, kawałki wędliny, porcja chałwy, omlet i oliwki, do tego warzywa, pieczywo i herbata, krótko mówiąc – śniadanie po turecku, fot. Paweł Wroński
A po nocy przychodzi dzień… chciałoby się zaśpiewać, niczym Budka Suflera w dobrych czasach. Na śniadanie talerz przysmaków – głównie serów: słony biały (beyaz peynir) i żółty (kasar). Były także w zestawie: plasterki wędliny i porcja chałwy. Do tego oliwki, omlet, dobre świeże pieczywo z miodem lub konfiturą – wedle życzenia, i oczywiście… herbata (çay)!
Herbata (çay), na orientalną modłę – gorąca, mocna, słodka, przepyszna, dozowana niewielkimi porcjami fot. Paweł Wroński
Taką oto obiadokolacją i śniadaniem, uraczyli nas w restauracji „Club Adampol Otel” Daniel i Barbara Ohotski, którzy prowadzą w Polonezköy pod Stambułem kilka wysokiej klasy turystycznych obiektów: www.polonezkoy.com
Szyld jednego z hoteli należących w Polonezköy koło Stambułu do Daniela i Barbary Ohotski, fot. Paweł Wroński
Urządzony w odrestaurowanej XIX-wiecznej kamienicy hotel Artis, ma naprawdę dobre towarzystwo. Vis a vis głównego wejścia jest mur otaczający park Pałacu Prezydenckiego. Obok zaś, w klasycystycznym gmachu mieści się litewskie Ministerstwo Wojny. Do Placu Katedralnego – przysłowiowy „rzut beretem”.
Elegancki, wygodnie urządzony i jak na czterogwiazdkowy, nie jakoś przesadnie drogi, wart jest zapamiętania. Tylko, dojeżdżając własnym samochodem, trzeba być przygotowanym na uciążliwe korki w wąskich uliczkach wileńskiej starówki.
Hotel Artis, fot. Paweł Wroński
Hotel Artis, fot. Paweł Wroński
Hotel Artis, fot. Paweł Wroński
Hotel Artis, fot. Paweł Wroński
Hotel Artis, fot. Paweł Wroński
Hotel Artis, fot. Paweł Wroński
Hotel Artis, fot. Paweł Wroński
Wspomniana kamienica, mieści tak naprawdę recepcję i hall, bo korytarze „Artis” ciągną się w głąb kwartału starej zabudowy, mieszcząc liczne pokoje i sale konferencyjne, SPA oraz udekorowaną w stylu Art Nouveau restaurację „La Traviata”.
Hotel „Artis” należy do prowadzącego kilka hoteli litewskiego konsorcjum Centrum Hotels. Ich pozostałe luksusowe obiekty, to również wileński hotel „Ratonda” oraz „Monika” w Rydze. Ostatnią nieruchomością Centrum Hotels jest zakwalifikowany do klasy economy, trzygwiazdkowy hotel „Grata”. Także w Wilnie.
Idąc z Placu Katedralnego wystarczy się trzymać muru parkowego przy Pałacu Prezydenckim. Dotrzemy prościutko do drzwi hotelu „Artis”, fot. Paweł Wroński
Podupadłe socjalistyczne sanatorium wojskowe, zaaranżowali pomysłowo młodzi litewscy designerzy. Dzięki nim, Vytautas mineral SPA diametralnie zmieniło oblicze, i należy dziś do najciekawszych kompleksów wypoczynkowych nad Niemnem.
Tak jak inne hotele SPA i sanatoria, Vytautas mineral SPA korzysta w pełni z atutów malowniczego otoczenia Birsztanów (Birštonas). Kurort leży bowiem w jednym z trzech ukształtowanych ekspresyjnie przez naturę zakoli Niemna. Na 65-kilometrowym odcinku, rzeka wyrzeźbiła dolinę sięgającą 40 m głębokości. Płynie nią szerokim nurtem, a na wysokich brzegach szumią lasy. Fenomenem jest także to, że w kurorcie nie ma zwykłej wody. Są tylko mineralne, więc tę do codziennego użytku ciągnie się ze źródeł oddalonych około 7 km od miasteczka. Rejon Birsztan objęty jest ochroną, granicami Regionalnego Parku Wielkich Zakoli Niemna o obszarze 320 km2. Butelkowana tu woda mineralna „Vytautas” jest wizytówką Litwy, nadniemeńskiej przyrody i miasteczka.
Birsztany leżą w zakolach Niemna, fot. Paweł Wroński
Vytautas mineral Spa korzysta z wody tryskającej ze źródeł mineralnych usytuowanych na głębokości 715 m, której charakterystyka przypomina wodę z Morza Martwego. Zabiegi jakim można się tutaj poddać, kąpiele i zajęcia fitness sprzyjają regeneracji sił witalnych, łagodzą stres i zapobiegają chorobom stawów. Wpływają korzystnie na układ nerwowy i pokarmowy.
Nowoczesna aranżacja wnętrz Vytautas mineral SPA sprzyja regeneracji sił witalnych, fot. Paweł Wroński
Wkomponowane zręcznie w otoczenie Vytautas mineral SPA, wznosi się zaledwie 100 m od brzegu Niemna, w pewnym oddaleniu od innych obiektów. Centralną strefę wyznacza kopuła ze szkła i stali, przykrywając miejsce, w którym zbiegają się skrzydła kompleksu. Unosi się pod nią stalowy koliber. Ogromna, a jednak nie pozbawiona lekkości instalacja, nadaje ton recepcyjnemu wnętrzu i głównej klatce schodowej.
Centralna strefa kompleksu ze stalowym kolibrem pod kopułą, fot. Paweł Wroński
W wybiegających z hallu skrzydłach mieszczą się gabinety zabiegowe, centrum Fitness, baseny, różnej wielkości pokoje – od standardowych po luksusowe studia, eleganckie restauracje, bary i czytelnia. To ostatnie wnętrze przykuwa uwagę futurystyczną dekoracją. A jego genius locci sprawia, że tam naprawdę chce się zagłębić w lekturze.
Vytautas mineral SPA, instalacja w czytelni, fot. Paweł Wroński
Sypialnia ekskluzywnego studio, fot. Paweł WrońskiStrefa kąpielowa z basenami i jaccuzzi, fot. Paweł WrońskiŚwiąteczny akcent w restauracji, fot. Paweł Wroński
Tatry Mountain Resorts – słowacka grupa kapitałowo inwestycyjna wyznacza dziś standardy organizacji wypoczynku w kluczowych ośrodkach narciarskich naszej części Europy. Podejmuje też nowe wyzwania, podnosząc wciąż atrakcyjność swojej oferty.
Projekty i inwestycje w ośrodkach zarządzanych przez Tatry Mountain Resorts podczas targów Snow Expo w Warszawie (22 października 2016), fot. Paweł Wroński
Dobiega końca budowa nowego hotelu w Jasnej. Będzie nosić nazwę „Pošta” (Poczta), nawiązując do tradycji posterunków pocztowych, na których niegdyś w CK Monarchii zatrzymywały się dyliżansy, dając czas na wytchnienie koniom oraz nocleg i posiłek podróżnym. Z czasem obiekty takie przekształcały się w stylowe pensjonaty i hotele, nierzadko ekskluzywne. Hotel TMR-u stanowi adaptację dawnego budynku pocztowego na wysokiej klasy hotel. Pierwszy w tym ośrodku typu butikowego. Czterogwiazdkowy z 24 pokojami i 14 apartamentami z nowoczesnym wyposażeniem, znakomitą restauracją z tarasem słonecznym, SPA z basenami, saunami Vital barem i gabinetami masażu. Ba, klienci będą mieć indywidualnych asystentów, dbających o bagaże, parkowanie i mycie samochodu, a nawet czyszczenie butów (www.tmrhotels.com).
Juraj Chovaňák, Marketing Director TMR a.s. i Jan Ján Bošnovič, Dyrektor Narodowego Centrum Turystyki Słowackiej w Polsce, fot. Paweł Wroński
Kolejne przedsięwzięcie wiąże się z rozbudową infrastruktury narciarskiej na słowackich stokach Tatr, a konkretnie połączenie istniejących dziś grup wyciągów w rejonie Starego Smokovca i Tatrzańskiej Łomnicy oraz rozbudowę sieci tras u podnóża Sławkowskiego Szczytu. Ponieważ rzecz dotyczy terenów chronionych w granicach TANAP (Tatranský národný park), koncepcja jest póki co w fazie gorącej dyskusji i konsultacji. To delikatna materia – podkreślił Juraj Chovaňák, Marketing Director TMR a.s. Swojego bowiem czasu propozycja poprowadzenia kolejki łączącej Hrebienok ze Skalnatým plesom w kotle pod Łomnicą wzbudziła ostry sprzeciw. Nowy projekt jest mniej inwazyjny z ekologicznego punktu widzenia. Przewiduje połączenie między Hrebieniokiem, a stacją Start. Powinno się to przyczynić do ożywienia ruchu turystycznego zimą w rejonie Starego Smokovca, a także – z korzyścią dla środowiska naturalnego – wpłynąć na zmniejszenie ruchu samochodowego na szosie ze Starego Smokovca do Tatrzańskiej Łomnicy (dyskusję prezentuje portal www.podtatranske-noviny.sk).
Obrazu nowoczesnego działania TMR dopełnia inwestycja w system satelitarny GPS, który ułatwi operatorom ratraków optymalne utrzymanie tras, gdyż będzie informować o grubości i stanie pokrywy śnieżnej. Sprzyjając oszczędności sił i środków, umożliwi perfekcyjne przygotowanie zjazdów. Tego typu systemem szczyci się na przykład słynne tyrolskie Kitzbühel.
Za oknami Rotundy na Chopoku już prawdziwa zima, fot. Paweł Wroński
Flagowym obiektem TMR jest Jasná w Niżnych Tatrach z blisko 50 km tras, największa stacja narciarska Słowacji. Ponadto spółka zarządza dziś głównymi ośrodkami na stokach słowackich Tatr, Szpindlerowym Młynem w czeskich Karkonoszach oraz Ośrodkami Narciarskimi w Szczyrku i na Pilsku. W jej gestii jest szereg hoteli oraz kąpieliska termalne na Liptowie – Aquapark Tatralandia i Gino Paradise Bešeňová. Komentując postępy prac w Polsce, Juraj Chovaňák stwierdził, że po przełamaniu lodów współpraca z mieszkańcami i instytucjami w Polsce układa się dobrze. Popierają projekty, dzięki czemu w ciągu najbliższego roku, góra dwóch, TMR będzie mógł zainwestować w rozwój stacji w Szczyrku kilkadziesiąt milionów euro. W najbliższych latach będą też widoczne postępy w Korbielowie.
W Nassfeld, jednym z popularnych ośrodków narciarskich Karyntii, znajduje się zegar zliczający godziny nasłonecznienia. Z jego pomiarów wynika, że w tym właśnie landzie jest zawsze o 100 godzin więcej słońca niż w innych częściach Austrii.
To pierwszy, ale nie jedyny powód by właśnie na karynckich stokach spędzić zimowy urlop. Od takiego promiennego wątku, rozpoczęła 19. października 2016 prezentację południowoaustriackiego landu, Elke Maidic z Kärnten Werbung, spółki powołanej do promowania Karyntii.
Rodziny mile widziane
Jej zdaniem do atutów kraju należy zaliczyć trzytysięczniki, w tym zagospodarowany narciarsko lodowiec – Mölltaler Gletscher, górujący nad krainą Groβglockner (3798 m) – najwyższy szczyt Austrii, którego wierzchołek stanowi wyzwanie dla miłośników skialpinizmu, a z drugiej strony – tereny idealne dla początkujących w paśmie Nockberge.
Podkreślenia wymaga fakt, że stacje narciarskie usytuowane są na wysokości około 1720 m, a trasy zjazdowe zaczynają się najczęściej na poziomie 2250 m (za wyjątkiem lodowca, na którym jazdę rozpoczyna się nieco powyżej 3000 m). Aktywny wypoczynek na takich wysokościach jest korzystny dla zdrowia, sprzyja bowiem podnoszeniu odporności naszego organizmu. Ponadto można mieć pewność, że nie zabraknie śniegu. Karyntia ma bogatą ofertę zarówno dla miłośników białego szaleństwa, jak i dla osób, które mogą żyć bez nart lub deski.
Jako jedne z pierwszych w Austrii, karynckie hotele wyspecjalizowały się w ofercie rodzinnej, w tym w specjalistycznej opiece nad dziećmi. A ponieważ Polacy są jedną z pięciu najliczniej odwiedzających land zimą nacji i w ostatnim czasie ilość naszych noclegów wzrasta o 10-12% rocznie, coraz częściej obsługa posługuje się językiem polskim.
Prezentacja Karyntii przed sezonem zimowym 2016/2017, fot. Paweł Wroński
Oprócz wysokogórskiego krajobrazu i słońca, do naturalnych bogactw Karyntii należy także woda. Land słynie z licznych jezior, tak czystych, że wodę można pić bez gotowania lub z kranu. Ponadto są tam liczne termy i – oczywiście – SPA. Tradycje wykorzystania wody dla relaksu i celów zdrowotnych sięgają czasów antycznych, czego najlepszym dowodem jest kąpielisko w Bad Kleinrichheim, nie bez przyczyny nazwane Therme Römerbad (Łaźnie Rzymskie).
Wielkim atutem jest także kuchnia z wyraźnymi wpływami z południa. Można ją z powodzeniem określić jako alpejsko-adriatycką, bo jest bogatsza i lżejsza niż w centralnych, czy północnych partiach Alp.
Opisując walory karynckiej przyrody, Elke podzieliła się z publicznością ciekawostką natury przyrodniczej i romantycznej zarazem. Otóż w kurorcie Bad Villach, gdy topnieją śniegi, zasilane dodatkową wodą, uaktywniają się źródła termalne obecne w zlewni miejscowego strumienia Maibachl. W efekcie, wodą o temperaturze 30 st. C wypełniają się zagłębienia terenu wokół nich, i można zażywać ciepłej kąpieli. Za darmo, w dzień, a nawet w nocy, w romantycznej atmosferze, którą korzystający ze źródeł podkreślają, zapalając świece. Szkopuł w tym, że z przyrodą trudno uzgodnić terminy i na dobrą sprawę nie wiadomo, kiedy takie zjawisko nastąpi. Wiadomo jedynie, że po tygodniu lub dwóch, podziemne wody obniżą poziom i niecki obeschną. Trzeba więc korzystać, jeśli tylko nadarzy się okazja i trzymać kciuki, aby właśnie na taki okres trafić.
Zapobiegliwi Karyntyjczycy wykorzystują także możliwości nowoczesnej techniki. Gospodarze jednego z hoteli ośrodka Turracher Höhe posunęli się do tego, że podgrzewają wodę w przybrzeżnej części miejscowego jeziora do poziomu 28 st. C. Goście mogą się więc kąpać w akwenie w środku zimy, bez obaw że zmarzną.
Elmar Ebner – kamerdyner klienta z ośrodka Turracher Höhe w Karyntii (Austria), fot. Paweł Wroński
Pod opieką gościa w surducie
Z Karyntii przybył do Polski wraz z Elke, Elmar Ebner. Wystąpił w służbowym stroju, łączącym akcenty folklorystyczne z dworskimi.
Elmar jest bowiem Butlerem (kamerdynerem). Tak jak jego współpracownicy uprzyjemnia gościom pobyt w Karyntii. Latem podaje owoce i drinki, zimą też, tylko strój zmienia na odpowiedni do pory roku, bo cieplejszy, a na nartach nosi także kask. Najczęściej pojawia się jednak na umówionych miejscach na Snowmobilu wyposażonym w barek, z którego serwuje Prosecco i smakołyki.
Latem Almbutler (kamerdyner na hali) jest przewodnikiem, który ułatwia docieranie do miejsc pięknych i ciekawych. Zimą, jako Pistenbutler (kamerdyner stokowy), towarzyszy narciarzom na trasach.
Butlerzy pełnią swą służbę w ośrodku Turracher Höhe od 16 lat. Ich usługi związane były przez dłuższy czas jedynie z konkretnymi hotelami. Zbliżający się sezon będzie natomiast czwartym, w którym działają w otwartej, komercyjnej formule. Teraz hotele i touroperatorzy, a nawet indywidualni klienci mogą ich wynająć, ważne żeby dokonać rezerwacji do godziny 13.30 dnia poprzedniego.
W swojej zimowej ofercie Butlerzy mają takie programy jak poranna jazda na nartach. Ten program określany mianem porannego tria, pozwala rozpocząć dzień na śniegu zanim jeszcze pojawią się inni narciarze. Trzeba tylko wstać rano żeby o 7.30 wyruszyć na szlak i po 45-minutowym spacerze dotrzeć do górskiego schroniska na śniadanie. A potem w asyście Pistenbutlera, można pośmigać po pustych jeszcze stokach przez półtorej godziny (narty i ekwipunek już czekają w schronisku, bo Butler zadbał o ich transport). Usługę „Rent a Butler” można zamówić przez Tourismusverein Turracher Höhe, mailowo (info@almbutler.at), bądź telefonicznie (+43 4275 8392-0).
Hasło promocyjne Karyntii: Lust am Leben (Ciesz się życiem) Karyntia – Kärnten; po słoweńsku: Koroška; po włosku: Carinzia
Oficjalny tegoroczny spot reklamowy Karyntii (po polsku; film udostępniony przez www.austria.info).
Materiał po konferencji prasowej jak aodbyła się w dniu 19 października 2016, opublikowany w serwisie branżowym Rzeczpospolitej www.rp.pl/turystyka, pod tytułem.: „W Karyntii – z butlerem na stoku”.
If You like this site, your support will be welcome!
Gdy dotarliśmy do Krpáčova, zbliżała się 22. W połowie październiku to środek nocy. Hoteli i pensjonatów tam wprawdzie bez liku, jednak – o tej porze roku – z reguły nieczynnych.
Po dniu spędzonym w szczytowych partiach Niżnych Tatr. Po oglądaniu przewalających się przez grzbiet chmur, i przekopywaniu się przez grubą pokrywę pierwszego śniegu, zeszliśmy z Maćkiem i psem w dolinę. Okazało się jednak, że chaty przy prowadzącym na południowa stronę gór szlaku należą do Zarządu Lasów Państwowych Słowackiej Republiki, który to Zarząd, a może nawet cała Republika, nie życzą sobie żadnych gości. Noc zapowiadała się deszczowo, a Krpáčovo było „po drodze”, więc bez większego entuzjazmu, ale tam właśnie skierowaliśmy kroki.
Długo nic się nie działo i marsz szosą przez las nużył. Ni stąd ni zowąd, za kolejnym wyasfaltowanym zakrętem, rozbłysło światło. Rozjarzonej niczym supernowa… reklamy! Reklamy piwa na ścianie baru! Hostinec, czyli gospoda o wdzięcznej nazwie Kukučka był wprawdzie już dawno zamknięty, ale światło to światło, tym bardziej, że w okolicy błyskało ich więcej. W pierwszym odruchu zignorowaliśmy więc tablicę z reklamą hotelu o sielskiej nazwie Polianka, ponieważ wysyłała nas w ciemność, kolejny kilometr po szosie. Niestety te bliższe światła należały do przybytków hotelowych i prywatnych dacz zamkniętych na głucho. W sumie wyszły więc dwa kilometry, ale i tak przeprosiliśmy się z tablicą do Polianki. Tym bardziej, że dzięki mediom dostępnym w smartfonach niemal zawsze i wszędzie, ustaliliśmy, że hotel działa i oferuje nocleg.
Krpáčovo (hotel Polianka), fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (hotel Polianka, fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (hotel Polianka), fot. Paweł Wroński
Krpáčovo – widok na sztuczne jezioro, fot. Paweł Wroński
Krpáčovo, fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (hotel Polianka), fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (hotel Polianka), fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (hotel Polianka), fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (hotel Polianka), fot. Paweł Wroński
Krpáčovo, fot. Paweł Wroński
Krpáčovo, fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (Penzion Grizzly) – są nie tylko hotele, jest wybór, fot. Paweł Wroński
Krpáčovo (nieczynny hotel Junior), fot. Paweł Wroński
Krpáčovo, rzeźby przy hotelu Junior, fot. Paweł Wroński
Rano mieliśmy przyjemny widok z okna. Na łąki z niewielkim jeziorem i zalesione pagóry wokół. Nad wodą stał drewniany budynek stylizowanego na ranczo pensjonatu, a na łące pasły się konie. Rozczarowanie sprawił jedynie sąsiadujący z Polianką hotel Junior. Wypatrzyliśmy tę nazwę poprzedniego dnia na mapie, i mówiąc szczerze, wybraliśmy Krpáčovo, licząc w nim na nocleg. Płonne nadzieje, bo Junior jest echem minionej przed ćwierćwieczem epoki. Opuszczonym żelbetowym gmachem, z rudymi od rdzy balustradami balkonów.
Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, Polianka zyskała w naszych oczach kolejną gwiazdkę. A że jest przyjemnie urządzona, obsługę ma sympatyczną, i śniadanie zaserwowano niczego sobie, dobrze mi się będzie kojarzyć. Z czystym więc sumieniem polecam ją uwadze osób szukających sensownego lokum w niewygórowanej cenie po południowej stronie Niżnych Tatr. Zaledwie 13 km od południowej bramy Chopoka. Największej stacji narciarskiej Słowacji, jaką jest Jasná. Na miejscu zresztą też można sobie pojeździć, zwłaszcza jeśli ambicje narciarskie ma ktoś umiarkowane. Działa bowiem wyciąg, a kolejne kręcą się w pobliskim Tále, gdzie jest również pole golfowe. W Krpáčovie można też zażyć jazdy konnej, nie mówiąc o tym, że po każdym rodzaju aktywności zrelaksujemy się na miejscu, w hotelowym centrum wellness.
