Natura obdarzyła Gruzję szczególnym klimatem, w którym wilgotność powietrza i nasłonecznienie harmonizują ze sobą, sprzyjając wegetacji roślin. Przydomowe ogrody pełne są więc owoców – granatów, fig, kaki, cytrusów. Na wiejskich poletkach rodzą się dorodne warzywa – bakłażany, pomidory, papryka. Nie brak zbóż, kukurydzy, słoneczników. Szczególne znaczenie ma jednak winorośl. Na terenach podkaukazia archeologowie znaleźli najstarsze na świecie ślady świadczące o jej uprawianiu. Sprzed 8 tys. lat. Pochodzące z gruzińskiego języka słowo „gvino”, przeobraziło się w starożytnym Rzymie w znane teraz na całym świecie „wino”.
W Gruzji znanych jest niemal 500 szczepów winorośli, choć w komercyjnej praktyce, do produkcji win używa się dziś co najwyżej 40. Charakterystyczne są wina jednoodmianowe, których nazwy związane są często z tradycyjnym miejscem pochodzenia szczepu. Przykładem tego zjawiska jest wioska Tsinandali, i popularne białe wino o takiej samej nazwie Tsinandali, produkowane z uprawianych właśnie tam od wieków winogron. Innym popularnym białym winem jest Mtsvane. Z win czerwonych, których szybko rozwijająca się w ostatnich latach produkcja jest odpowiedzią na oczekiwania międzynarodowej klienteli, najpowszechniejsze są bodaj Saperavi, Kindzamarauli i Mukuzani. Niezwykłą karierę zrobiła Khvanchkara. Wieść, że była ulubionym trunkiem Stalina okazała się rewelacyjnym chwytem marketingowym. To lekkie wino o subtelnej słodyczy, domowym smaku oraz aromacie pospolitych owoców: truskawek, jeżyn, żurawin i dzikiej róży, stanowi ewenement na gruzińskim rynku winiarskim. Jest kupażem z dwóch szczepów – pół na pół: Alexandreuli i Mujuretuli. Raczej klasę niż rodzaj wina określa się mianem Satrapezo. Nazwa może się nam kojarzyć z określeniem perskiego wielmoży – satrapy, choć w rzeczywistości pochodzi raczej z greki, oznaczając świąteczny stół. I takież właśnie, odświętne przeznaczenie mają wysokiej jakości wina określane mianem Satrapezo, niezależnie od tego z jakiego szczepu zostały wykonane. Hołdowanie tradycji sprawia, że wina gruzińskie, tak samo jak prze wiekami, dojrzewają dziś najczęściej, w glinianych naczyniach zakopanych w ziemi zwanych kwewri. Miejsca wyrobu wina – piwnice, w których zakopuje się kwewri określane są mianem marani. „Marani” to także nazwa jednego z największych, cenionych przy tym za jakość, gruzińskich producentów win. Ich trunki są obecne na polskim rynku (mają siedzibę w Telavi; www.marani.com.pl).
Podobnie jak w innych krajach kręgu śródziemnomorskiego, z wytłoczyn winogronowych robi się w Gruzji wysokoprocentowe destylaty, nazywane czacza.
Regionem, który jest spichlerzem Gruzji, a jednocześnie najważniejszym jej okręgiem winiarskim jest Kachetia (gruz. Mkhare). Rozciąga się we wschodniej części kraju, obejmując potężną i pełną słońca dolinę Alazani.
Paweł Wroński 
0 komentarzy dotyczących “FENOMEN – kultura winiarska Gruzji”