Aktywność ruchowa i praca mózgu doskonale się uzupełniają. Najlepszym dowodem teoria względności, która wykluła się w głowie Einsteina podczas… jazdy rowerem.
„Mózg lubi ruch” to piknik dla rodzin z dziećmi, przede wszystkim w wieku 3-12 lat, gdyż w tym właśnie okresie kształtuje się ludzki umysł. My zaś, rodzice, dziadkowie, przyzwyczajeni do kojarzenia nauki ze ślęczeniem nad książkami, często nie doceniamy roli jaką aktywność fizyczna odgrywa w tym procesie. Jakżeż często tracimy przy tym czas, zdrowie i pieniądze w poradniach i klinikach, zamiast wziąwszy sprawy we własne ręce skupić się na profilaktyce. Jak to robić, pokażą specjaliści z praskich poradni psychologiczno-pedagogicznych, placówek oświatowych oraz klubów prowadzących zajęcia dla dzieci, dzieląc się swoim doświadczeniem i pomysłami. Pokażą techniki do wykorzystania w domu i na spacerach bez inwestowania w kosztowny sprzęt i zabiegi, bo do ich stosowania wystarczą z reguły najprostsze przedmioty, jakie każdy ma w domu albo wyposażenie ogólnodostępnych obiektów rekreacyjno-sportowych. Podczas pikniku będzie można wziąć udział w pokazach sportowych, mocując się w zapasach sumo, czy tańcząc przy rytmicznej muzyce capoeiry. Specjaliści z różnych dziedzin udzielą bezpłatnie porad i konsultacji.
Tak było wiosną, fot. Paweł Wroński
Udział w pikniku ma sens, bo bawiąc się z dziećmi wspomagamy ich prawidłowy rozwój, zacieśniając jednocześnie emocjonalne więzi w rodzinie. Jeśli przyjmiemy tę strategię, urzeczywistni się motto imprezy: Profilaktyka to nasza taktyka!
21 października 2017 w godz. 10:00-13:00
Hala OSIR, ul. Siennicka 40
Impreza non-profit * udział jest bezpłatny!
Na YouTube, na kanale „OPP1 Jordanek” trochę wspomnień z wiosennej edycji pikniku.
If You like this site, your support will be welcome!
Szlak kulinarny „Mazowiecka Micha Szlachecka” jest dumą Mazowsza, a przynajmniej jego wschodniej części.
Przed dwoma laty pisałem o szlaku, i to pozytywnie (https://pawelwronski.blog/). Nie wycofuję się ani na jotę z ówczesnej opinii. Wstąpiłem ostatnio do jednego z obiektów, jak to się mówi – „po drodze” – i przekonałem się, że Dwór Mościbrody, restauracja urządzona w zabudowaniach dawnego majątku, wciąż trzyma poziom. Potrawy inspirowane tradycyjną polską kuchnią (czytaj: kuchnią dworską, szlachecką), serwują tam pierwszorzędnie przyrządzone i nader smaczne, a przytomne ceny nie rujnują.
Dwór Mościbrody, restauracja w oficynie, fot. Paweł Wroński
Potrawy z dworskiego menu, fot. Paweł Wroński
Dwór Mościbrody, fot. Paweł Wroński
Potrawy z dworskiego menu, fot. Paweł Wroński
Potrawy z dworskiego menu, fot. Paweł Wroński
Potrawy z dworskiego menu, fot. Paweł Wroński
Potrawy z dworskiego menu, fot. Paweł Wroński
Dwór Mościbrody, restauracja w oficynie, fot. Paweł Wroński
Jak mówi Edyta – naleśniki nie muszą być daniem banalnym! Święte słowa! Mogą natomiast być smaczne, zdrowe i całkiem tanie, mimo, że wyrafinowane. A ile przy ich robieniu zabawy?! Niemniej niż przy zwykłych 🙂
Naleśniki z konfiturą owocową wewnątrz i owocami karmelizowanymi miodem z wierzchu, fot. Paweł Wroński
To przede wszystkim kwestia składników i wyważenia proporcji. Na naszym kuchennym blacie pojawiło się ich nawet sporo. Mimo to, przygotowania trwały nieco ponad pół godziny, nie licząc krótkiego smażenia w zasadzie bez tłuszczu.
Co do niezbędnego czasu, głowy nie postawię dla wspomnianych 30 minut, bo Edyta robi wszystko bardzo szybko, więc i jej naleśniki pojawiły się na stole w zaskakująco krótkim czasie.
Smacznego!
If You like this site, your support will be welcome!
Jak postacie z ludowych słowiańskich wierzeń nabierają charakteru? Niczym koncepcja heliocyntrycznego układu naszych planet – niespiesznie i spontanicznie – od twarzy naszkicowanej na tekturze. Zabawa się uda, o ile tylko postać przestanie być płaska.
Wszystko zaczyna się od projektu twarzy – reszta nasuwa się w naturalny sposób – wystarczy się wciągnąć i zżyć z postacią. Czy Gosia ma rację? Zobaczymy.
Superbohaterowie własnego pomysłu czy Kosmos z wyobraźni, stanowią wstęp do większych plastycznych wyzwań, fot Paweł Wroński
Pamiętacie co mówił Joda o wyobraźni dziecka? Fot. Paweł Wroński
To będzie Kaduk, fot. Paweł Wroński
Twórcza praca wciąga jak żadna inna, fot. Paweł Wroński
Martwiec jak żywy, choć jeszcze nie skończony, fot. Paweł Wroński
Kiedy Kaduk przestaje być płaski, zaczyna nabierać charakteru, fot. Paweł Wroński
Przypadek Białych Ludzi jest trochę bardziej skomplikowany, fot. Paweł Wroński
Kostucha po kolejnym etapie pracy nad kukłą, fot. Paweł Wroński
Ponoć każdy – podświadomie – wybiera taką postać, której cechy są mu najbliższe, fot. Paweł Wroński
Tak oto, powolutku kształtuje się twarz Powitruli, fot. Paweł Wroński
Warsztaty plastyczne pod kierunkiem Małgorzaty Bockenheim: www.opp1.waw.pl
Projekt OPP1 „Jordanek” i Muzeum Pragi w Warszawie, zatytułowany „Strachy na Lachy”: www.pawelwronski.blog
If You like this site, your support will be welcome!
Niecodzienną prezentacją dorobku czterech artystów tworzących na przełomie XIX i XX w: Gustava Klimta, Egona Schielego, Ottona Wagnera i Kolomana Mosera, dr Stefan Kutzenberger z Leopold Museum zachęca do odwiedzenia Wiednia.
Dzieła artystów tej miary, co Gustav Klimt (1862-1918), Egon Schiele (1890-1918), Otto Wagner (1841-1918) i Koloman Moser (1868-1918), są w życiu austriackiej stolicy wciąż obecne – w designie i architekturze.
Egon Schiele – fragment ilustracji „Millennial Modernists” z wydawnictwa „Beauty and the Abyss”, fot. Paweł Wroński
W tej czwórce jest dwóch wielkich malarzy – Klimt oraz o generację od niego młodszy Schiele. Ich rewolucjonizujące kulturę XX wieku prace osiagają dziś na światowych aukcjach zawrotne ceny. Wiedeń natomiast szczyci się największymi kolekcjami ich dzieł, zgromadzonymi w Belwederze i Leopold Museum (MQ).
Mniej może znany szerokiej polskiej publiczności Moser był grafikiem. Współprowadząc od 1903 roku warsztaty artystyczne stał się prekursorem designu. Chociaż termin „logo” nie istniał za jego życia, projektował bowiem ex librisy i specyficzne okładki.
Koloman (Kolo) Moser – fragment ilustracji „Millennial Modernists” z wydawnictwa „Beauty and the Abyss”, fot. Paweł Wroński
Wagner reprezentował bodaj najbardziej ponadczasową, a zarazem, z natury rzeczy użytkową sztukę; był architektem. Trzymał się konsekwentnie zasady, że sztuka powinna służyć codziennemu życiu, a nie jedynie zaspokajać pożądanie elit. Jego liczne budowle, w tym najsłynniejsze: Majolikahaus i gmach Pocztowej Kasy Oszczędnościowej, wytrzymały próbę czasu, zdobiąc tak jak przed laty, ulice austriackiej stolicy.
Otto Wagner, Gustaw Klimt i Koloman (Kolo) Moser należą do czołowych przedstawicieli wiedeńskiej secesji. A przecież na przełomie XIX i XX wieku, w Wiedniu działo się znacznie więcej. Nowatorskie podejście do sztuki lansowane przez prekursorów modernizmu dotknęło wkrótce wszystkich dziedzin życia, w tym również mody. Projektem „Piękno i otchłań” (Beauty and the Abyss. Klimt. Schiele. Wagner. Moser.), Wiedeń przypomina o dokonaniach wybitnych artystów i wpływie na życie współczesnych, a zarazem czci przypadającą na 2018 rok, setną rocznicę ich śmierci.
Dr Stefan Kutzenberger prezentuje wybrane dzieła wiedeńskich prekursorów modernizmu, fot. Paweł Wroński
Wiedeń, fasada Majolikahaus z lat 1898-1899, budynek znany bywalcom Naschmarktu został zaprojektowany przez Otto Wagnera i należy do najsłynniejszych dzieł architekta, fot. Paweł Wroński
If You like this site, your support will be welcome!
Wyobraźcie sobie budzącą grozę narośl na pniu starego drzewa, kolonię opieniek lub rozrosłą monstrualnie hubę na powalonym, próchniejącym dębowym kolosie, czy wyłupiaste oczy żab, pojawiające się ni stąd ni zowąd nad lustrem wody…
I pomyślcie, jakie to wywierało wrażenie, zwłaszcza gdy działo się we mgle albo o zmierzchu w oczeretach ciemnego boru, z którego dobiegały jakieś pochrząkiwania, pomruki czy przejmujące wycie, albo pośród bagien, na których tak łatwo było zgubić trakt i utonąć w odmętach.
Demony wyłaniały się ze starych pni, z mroków lasu, mgły i szumu wody, fot. Paweł Wroński
Źródłem słowiańskiej demonologii były przede wszystkim wrażenia, jakie potężna przyroda wywierała na ludziach prostych, potęgując lęk który ogarniał ich dusze ilekroć tylko opuszczali swój maleńki, z trudem oswojony kawałek świata.
Moglibyśmy machnąć dziś ręką na demony przodków i skwitować pogardliwie: zabobony. Zastanówmy się jednak czy słusznie, bo pełniły one niezwykłą rolę w ich życiu. Opowieści o stworach groźnych, podstępnych, życzliwych, bądź skłonnych do przychylności w zamian za datek czy poczęstunek, tłumaczyły zjawiska, których istoty ówcześni ludzie pojąć nie potrafili. Niosły także przestrogę przed niewłaściwym postępowaniem i pouczenie. Na przykład strach przed Białymi Ludźmi, którzy kryli się w błocie na drogach, czy przed Topielicami wabiącymi ludzi w śmiertelnie niebezpieczne bagna, kazał im dobrze wybierać czas podróży i baczyć pilnie na drogę aby jej nie zgubić.
Ale pośród demonów były nie tylko te leśne, czy wodne stwory. Ot, sen z oczu rolnikom spędzali choćby Płanetnicy, nadciągający na ciemnych chmurach niczym na wozach, przynosząc burze i gradobicia niszczące zbiory. Wiara, że istnieją pojawiła się dawno, w czasach pogańskich. Chrześcijaństwo zaś. przyniosło skuteczne panaceum – dźwięk sygnaturek, którego Płanetnicy nie znosili. Wiara ta była tak mocno zakorzeniona w ludzkich umysłach, że na górzystej Orawie jeszcze na przełomie XIX i XX wieku wystawiano wśród pól maleńkie drewniane dzwonnice, by bijąc w umieszczone w nich dzwonki, odegnać Płanetników i zażegnać zawczasu niebezpieczeństwo. Podobnie lęk przed Mamuną, nazywaną też Boginką lub Dziwożoną, podmieniającą dzieci nakazywał pilnie strzec niemowląt i nie pozostawiać ich pod żadnym pozorem bez opieki.
Opowieści zawierające charakterystyki demonów i zaklęcia, którymi można było je odganiać tworzyły magiczną zasłonę wokół domostw. Otulali się nią, niczym płaszczem podróżni, a rodzice skrzętnie stosowali się do zawartych w klechdach porad i płynące z nich nauki przekazywali potomstwu, nierzadko w postaci dopiero dziś wychodzących z użycia, bo oderwanych od realiów współczesności porzekadeł.
Paweł Zych i Witold Vargas są autorami wielotomowego „Bestiarusza słowiańskiego”, poświęconego demonologii naszych przodków. Czerpiąc stamtąd inspirację, uczestnicy zajęć Gosi tworzą nacechowane własną refleksją postacie. Fot.: Paweł Wroński
Fascynacja Małgorzaty Bockenheim tym z pozoru mrocznym i zapomnianym światem stała się kanwą plastycznych zajęć prowadzonych w OPP1 Jordanek. Wydawać by się mogło, że postacie dawnych słowiańskich demonów wzbudzą lęk i odrazę u uczestniczących w zajęciach dzieci. Nic takiego nie miało jednak miejsca. Przeciwnie – opowieści pobudzają wyobraźnię i przypominają dzieciom o świecie przyrody, który coraz mocniej przesłania nam technika. Ułatwiają twórcze wnikanie w krąg własnych emocji, pomagają także wygaszać, a przynajmniej oswajać, nawet te najmroczniejsze.
Małgorzata Bockenheim, fot. Paweł Wroński
W tym roku szkolnym zabierzemy was do świata słowiańskich demonów. Ustami uczestników zajęć opowiemy wam różne historie. Razem z wykonanymi na zajęciach kukłami odwiedzimy zielone zakątki wokół Jordanka, by zobaczyć jak ożywione wyobraźnią twórców demony się tam czują. Relacje z tych wydarzeń zobaczycie w galeriach zdjęć i na filmach, które opublikujemy na stronach Ogniska Pracy Pozaszkolnej Nr 1 Jordanek (www.opp1.waw.pl) oraz na OPP1 Jordanek -YouTube’owskim kanale placówki (www.youtube.com). Na koniec zaś, w maju 2018 roku, zaprosimy was na wystawę do Muzeum Warszawskiej Pragi, na której spotkacie owe demony w specjalnie dla nich stworzonym zakątku (www.muzeumpragi.pl).
61 obiektów wpisanych na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO, stawia Hiszpanię pod względem ich liczby na trzecim miejscu w świecie – po Włoszech i Chinach.
Wśród hiszpańskich obiektów UNESCO jest aż 15 miast (ciudades). Ich ogromne zróżnicowanie, wynikające z usytuowania i tradycji sprawia, że stanowią wizytówkę kultury niemal wszystkich regionów kraju. Celebrując ten fakt, Ambasada Hiszpanii zorganizowała w swej siedzibie we wrześniu 2017 roku skromną wystawę fotograficzną.
Hiszpańskie miasta z listy UNESCO tworzą Grupo de Ciudades Patrimonio de la Humanidad de España, której przewodniczy burmistrz Kordoby. Do zrzeszenia należą: Alcalá de Henares, Ávila, Baeza, Cáceres, Córdoba, Cuenca, Ibiza/Eivissa, Mérida, Salamanca, San Cristóbal de la Laguna, Santiago de Compostela, Segovia, Tarragona, Toledo i Úbeda (www.ciudadespatrimonio.org).
Konferencję poświęconą tym 15 miastom uświetniła młoda hiszpańska pianistka, Maria Márquez Torres. Urodziła się w Maladze, ale studiowała nad Wisłą i jest absolwentką Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Zagrała kilka utworów kompozytorów hiszpańskich, m.in. poniższą malagenię.
Smaku dodały tapas i widoczna na zdjęciach paella marinera (czyli paella z owocami morza). Potrawy przygotowali kucharze ze stołecznej restauracji „Casa Pablo”, serwującej dania kreatywnej kuchni opartej jednak o kulinarne tradycje Półwyspu Iberyjskiego (www.casapablo.pl).
Paella, fot. Paweł Wroński
Paella, fot. Paweł Wroński
Wystawa fotograficzna w Ambasadzie HIszpanii w Warszawie, fot. Paweł Wroński
Maria Márquez Torres (z lewej: Augustín Núñez Martínez, Ambasador Królestwa Hiszpanii w Polsce), fot. Paweł Wroński
If You like this site, your support will be welcome!
