Krótka historia kalendarzy adwentowych

Najprawdopodobniej geneza kalendarzy adwentowych wiąże się z tradycją niemiecką, głównie ewangelicką, i cofa nas do lat 50. XIX wieku.

Wcześniej zawieszano wieniec, przyozdobiony gałązkami drzew iglastych, na którym zapalano świece – albo 24, symbolizujące mijające dni adwentu, dni oczekiwania na narodziny Mesjasza albo tylko 4, symbolizujące mijające tygodnie adwentu (świeca pokoju, świeca wiary, świeca miłości i świeca nadziei).

Póki większość ludzi była niepiśmienna odliczanie świec od 1 grudnia do Wigilii, było sposobem na budowanie atmosfery Świąt. Alternatywą było rysowanie na drzwiach kredą 24 kresek i codzienne skreślanie kolejnej, bądź wywieszanie w oknach rycin o tematyce bożonarodzeniowej. W kręgu instytucji charytatywnych, pod koniec XIX wieku utarło się dążenie do podkreślenia rodzinnego charakteru i radości ze zbliżających się Świąt. Dlatego też świece zastępowano woreczkami ze smakołykami. Za prekursora uchodzi pastor ks. Johann Hinrich Wichern, który prowadził przytułek dla sierot w Hamburgu. W 1839 roku postanowił umilić swoim podopiecznym oczekiwania na Święta Bożego Narodzenia. Na drewnianym kole o średnicy 2 metrów umieścił świece.

Za pierwsze drukowane kalendarze adwentowe uznaje się te pochodzące z 1902 roku z Hamburga albo te wydrukowane dopiero w 1908 roku w Monachium. W 1902 roku księgarnia ewangelicka w Hamburgu opublikowała prawdopodobnie pierwszy drukowany kalendarz adwentowy: bożonarodzeniowy zegar dla dzieci, który był bardzo łatwy w obsłudze, ale na tarczy miał cyfry od 13 do 24. Dopiero 20 lat później wprowadzono 24 cyfry.

Za wynalazcę drukowanego kalendarza adwentowego uważa się Gerharda Langa (1881-1974), który wydrukował jego prototyp w 1904 roku, a w 1908 roku wyprodukował drukowane kalendarze adwentowe na sprzedaż, które zilustrował Ernst Kepler.

W 1908 roku z drukarni wyszedł pierwszy, choć jeszcze pozbawiony okienek, kalendarz adwentowy. W tamtych czasach wciąż mówiło się o „kalendarzu bożonarodzeniowym” lub „kalendarzu bożonarodzeniowym z Monachium”. Wcześnie nazywano je mikołajkowymi bo wręczano je z wigilię dnia św. Mikołaja, licząc dni do Świąt od 6 grudnia.

W 1920 roku na rynku pojawiły się pierwsze kalendarze z otwieranymi drzwiczkami, jakie znamy dzisiaj.

Pochodzące z Niemiec kalendarze adwentowe były prawdziwym smaczkiem na rynku, lecz drukowano je w ograniczonych ilościach. Po 1920 roku zainteresowanie kalendarzami jeszcze bardziej się wzmogło, gdy zaczęto pod okienka wkładać czekoladki, dzięki czemu stały się popularne na całym świecie. Współczesne wersje to nie tylko słodkości, na przykład czekoladki w formie ozdób choinkowych, ale również kosmetyki, alkohol, kawa, herbata, różnorodne akcesoria – choćby zimowe gadżety dla pań lub panów, czy klocki Lego dla dzieci. 

Największy kalendarz adwentowy stoi w Lipsku i ma ponad 800 m2 powierzchni. Drzwiczki otwierane każdego dnia mają wielkość 2 m x 3 m.

W niektórych regionach wykorzystuje się do tego celu domy. Pięknie udekorowane okna opatrzone są numerem i danego dnia wyjątkowo oświetlone. Ludzie zbierają się przed kolejnymi domami każdego wieczoru. Śpiewają kolędy, opowiadają lub czytają historie biblijne i legendy, przypominają sobie świąteczne tradycje. Wszystko przy kubku herbaty, grzanego wina i ciasteczkach. Ostatni numer zazwyczaj umieszczany jest na drzwiach kościoła.

https://dziecisawazne.pl/historia-kalendarza-adwentowego/